Συγκατοίκηση: ένας μικρός θάνατος ή ένας μικρός παράδεισος;

Με αφορμή  τις  πολύωρες συζητήσεις και σκέψεις που σχετίζονται με τη συγκατοίκηση μπήκα στη διαδικασία ανάλυσης όλων αυτών.

Τι σημαίνει για τους ανθρώπους η έννοια της συμβίωσης; Άλλοι θα πουν ότι βίωσαν έναν μικρό θάνατο που λίγο αργότερα τους χώρισε, ενώ άλλοι θα υποστηρίξουν ότι είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή. Φυσικά υπάρχουν και ενδιάμεσες απόψεις. Άνθρωποι που δυσκολεύτηκαν πολύ να μοιραστούν την καθημερινότητά τους, που άλλαξε εντελώς το προσωπικό τους πρόγραμμα, που προσπάθησαν πάρα πολύ και έκαναν πολλούς συμβιβασμούς, που ανέχτηκαν πολλά ή δυσκολεύτηκαν πολύ να φύγουν από την οικογενειακή θαλπωρή.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα αλλά και το νόημα της συγκατοίκησης; Το να αλλάζεις ξαφνικά την προσωπική σου ρουτίνα και να καλείσαι να συμβιβαστείς με ένα σωρό πράγματα ή να μοιράζεσαι στιγμές με τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει χωρίς όμως να αλλοιώνεις τις επιθυμίες και το καθημερινό σου πρόγραμμα;

Ας μην ξεχνάμε ότι η συγκατοίκηση είναι μια αλλαγή. Όπου αλλαγή σημειώστε ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσαρμοστεί σε νέες καταστάσεις. Έτσι, από εκεί που στο πατρικό μας σπίτι υπήρχαν όλα σχεδόν έτοιμα και απλόχερα, καλούμαστε να είμαστε εμείς κύριοι του σπιτιού μας. Να αναλάβουμε τα έξοδα, την προετοιμασία του φαγητού, τα καθημερινά ψώνια, να διαχειριστούμε τα τυχόν προβλήματα που θα προκύψουν αλλά και παράλληλα να μάθουμε να ζούμε με κάποιον που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε μεν κοινές διακοπές και βόλτες αλλά δεν είχαμε ζήσει ποτέ κάτι αντίστοιχο. Πολλοί συνηθίζουν να μιλούν για τις «παραξενιές» του άλλου αλλά συγχρόνως θα πουν ότι και οι ίδιοι «δεν είναι εύκολοι». Άρα πρέπει να γίνονται υποχωρήσεις. Και καταλήγουμε στο τέλος να μην ευχαριστιόμαστε απλά πράγματα γιατί είμαστε τόσο πολύ συμβιβασμένοι που μας πνίγει.

Να τονίσουμε έναν ακόμα παράγοντα που δυσκολεύει το θέμα μας. Η διαφορετικότητα των ανδρών και των γυναικών. Ένα συχνό πρόβλημα είναι το «δε με ακούς όταν σου μιλάω».  Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ: Όταν γυναίκες και άνδρες συζητούν, της Deborah Tanner Dr Ph.

«Οι γυναίκες νομίζουν ότι οι άνδρες δεν τις ακούνε όταν μιλάνε ακόμη κι αν στην πραγματικότητα εκείνοι τις παρακολουθούν. Αυτό συμβαίνει γιατί οι άνδρες έχουν αποκτήσει  από  συνήθεια διαφορετικούς τρόπους  με τους οποίους δείχνουν ότι ακούνε. Οι γυναίκες όμως έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό την τάση να κάνουν ερωτήσεις. Ενισχύουν τον ομιλητή με διάφορες εκφράσεις που δείχνουν ότι παρακολουθούν. Με τις ερωτήσεις τους ενθαρρύνουν για περισσότερη συζήτηση. Επίσης οι γυναίκες συχνά λένε «ναι» που σημαίνει «σε παρακολουθώ» ενώ οι άνδρες λένε «ναι» όταν συμφωνούν.

Για τον άνδρα λοιπόν που πιστεύει ότι ο ακροατής πρέπει να προσέχει σιωπηλά τον ομιλητή, μια γυναίκα που ακούει τον άλλο με μια ροή υποστηρικτικών εκφράσεων μπορεί να του φαίνεται υπερβολικά ομιλητική ακροάτρια. Αντίθετα για τη γυναίκα ο ακροατής πρέπει να δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον του για μια συζήτηση γι’ αυτό ο άνδρας που ακούει σιωπηλά θεωρείται ότι δεν ακούει καθόλου κι ότι μάλλον έχει εγκαταλείψει τη συζήτηση.»

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την πολυπλοκότητα που έχει η συμβίωση δύο ανθρώπων. Πολλοί είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν στην επιτυχή ή μη συγκατοίκηση. Προσωπικά πιστεύω ότι ο σημαντικότερος παράγοντας είναι ο εαυτός μας και η επικοινωνία μας με το σύντροφό μας.  

Φάνια Βιλλιώτη - Ψυχολόγος