Αντισυμβατικός γάμος… από αγάπη

Θυμάμαι από παλιά ανθρώπους γύρω στα 27-32 που ένιωθαν μόνοι επειδή ένιωθαν αποκλεισμένοι από το φιλικό τους περιβάλλον. Και γιατί αυτό; Επειδή ήταν στη «σωστή» ηλικία για γάμους  και παιδιά. Έτσι, όποιος δεν είχε ακόμα προλάβει τη «χρυσή» ηλικία, ξέμενε μόνος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λένε «δεν έχω λόγο να βγω με τους παλιούς μου φίλους γιατί πλέον μιλάνε ΜΟΝΟ για τα παιδιά τους και τίποτα άλλο»! Είχα εντυπωσιαστεί…

Και έρχεται το πέρασμα του χρόνου κατά το οποίο αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ακριβώς το πράγμα εξακολουθεί να συμβαίνει και στις επόμενες γενιές. «Όλες οι παρέες μου έχουν παιδιά και βαριέμαι, γιατί δε μιλάνε για κάτι άλλο». Κι ενώ κάποτε με έναν άνθρωπο επικοινωνούσες πολλά θέματα, ξαφνικά με τον ίδιο άνθρωπο η θεματολογία εστιάζεται σε ένα μόνο σημείο: τα παιδιά. Κι εδώ θα αναφερθώ στην κυρία Κατάκη που έχει μιλήσει για την παιδοκεντρική οικογένεια.  Απόσπασμα από το βιβλίο της «Οι τρεις ταυτότητες της ελληνικής οικογένειας»

Χάρις Κατάκη (1998) Ελληνικά γράμματα

«Στην αστική οικογένεια ένα μέλος, το παιδί, αποκτά ξαφνικά πρωταρχικό ρόλο. Πάνω σε αυτό βασίζεται ο γάμος και η δημιουργία της οικογένειας. Οι επιδιώξεις και οι φιλοδοξίες δύο ατόμων που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί εναποτίθενται σε ένα τρίτο. Στο παιδί. Αυτή η παιδοκεντρική αντίληψη του γάμου και της οικογένειας εξυπηρετεί τη βασική ανάγκη για σταθεροποίηση της οικογενειακής ενότητας που οι νέες συνθήκες ζωής απειλούσαν με διάλυση. Η παιδοκεντρικότητα εκφράζεται μέσα από την υπερβολική προσήλωση στην προσπάθεια για τη μόρφωση των παιδιών, την αγωνία και την πίεση για την επίδοση στο σχολείο. Οι γονείς ζουν μέσα από τα παιδιά τους. Μου έφερε καλούς βαθμούς, μας απογοήτευσε. Η αναγγελία των βαθμών των πανελληνίων αποτελεί εθνική επέτειο…τεράστιο μέρος του οικογενειακού εισοδήματος ξοδεύεται στην εκπαίδευση του παιδιού. Ο μύθος πληρώνεται. Τα παιδιά φεύγουν. Οι γονείς μένουν μόνοι στα 40-45…διαζύγια και χωρισμοί.»

Σε αυτό το σημείο λοιπόν, θα εκθέσω τη δική μου άποψη.

Θεωρώ «εγκληματική» την απόφαση να παντρεύεσαι επειδή οι φίλοι σου έχουν περάσει από αυτό το στάδιο, ή επειδή όλος ο κοινωνικός και συγγενικός κύκλος σε ρωτά «πότε θα φάμε κουφέτα;».  Διάβασα σε κείμενο του Ματθαίου Γιωσαφάτ που δημοσιεύτηκε στο Βήμα και λέει ότι «στο εξωτερικό υπάρχουν γκρουπ προγαμιαίας συμβουλευτικής. Ένα χρόνο πριν παντρευτεί το ζευγάρι κάνει μια επιμόρφωση». Επίσης στο ίδιο απόσπασμα ο κύριος Γιωσαφάτ αναφέρει «ποσοστό 20-30% των ανθρώπων που παντρεύονται από κοινωνική πίεση».  

Είναι σημαντικό να αφιερώνουμε χρόνο στον εαυτό μας, ώστε να ανακαλύπτουμε τι πραγματικά θέλουμε ΕΜΕΙΣ και όχι οι γύρω μας. Με τι νιώθουμε καλά εμείς, ακόμα κι αν αυτό δε συμβαδίζει με τις επιλογές των γύρω μας. Δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι να παντρευτούν. Δε θέλουν όλοι να είναι μονογαμικοί. Δε θέλουν όλοι παιδιά. Δε θέλουν όλοι έναν σύντροφο με πολλά λεφτά  και τίποτα άλλο. Γιατί πρέπει όλοι να θέλουν τα ίδια;

Φυσικά με τη γέννηση ενός παιδιού αλλάζουν και τα ωράρια αλλά και οι προτεραιότητες των ανθρώπων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι αποκλείονται όσοι δεν έχουν παιδιά. Σίγουρα κι εκείνοι πρέπει να κατανοήσυν ότι είναι πιθανό να βρεθούν σε σημεία που υπάρχουν δραστηριότητες ώστε να απασχοληθούν τα παιδιά ή ότι η ώρα της εξόδου θα είναι περιορισμένη. Αλλά για πιο λόγο οι μεν να νιώθουν άσχημα να βγουν με τους δε;

Ο γάμος από αγάπη και η συνειδητή απόκτηση παιδιών θα πρεπε να θεωρούνται αντισυμβατικά στις εποχές του «πρέπει να παντρευτείς για να κάνεις και κανά παιδί».

Φάνια Βιλλιώτη