Αντισυμβατικός γάμος… από αγάπη

Θυμάμαι από παλιά ανθρώπους γύρω στα 27-32 που ένιωθαν μόνοι επειδή ένιωθαν αποκλεισμένοι από το φιλικό τους περιβάλλον. Και γιατί αυτό; Επειδή ήταν στη «σωστή» ηλικία για γάμους  και παιδιά. Έτσι, όποιος δεν είχε ακόμα προλάβει τη «χρυσή» ηλικία, ξέμενε μόνος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λένε «δεν έχω λόγο να βγω με τους παλιούς μου φίλους γιατί πλέον μιλάνε ΜΟΝΟ για τα παιδιά τους και τίποτα άλλο»! Είχα εντυπωσιαστεί…

Και έρχεται το πέρασμα του χρόνου κατά το οποίο αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ακριβώς το πράγμα εξακολουθεί να συμβαίνει και στις επόμενες γενιές. «Όλες οι παρέες μου έχουν παιδιά και βαριέμαι, γιατί δε μιλάνε για κάτι άλλο». Κι ενώ κάποτε με έναν άνθρωπο επικοινωνούσες πολλά θέματα, ξαφνικά με τον ίδιο άνθρωπο η θεματολογία εστιάζεται σε ένα μόνο σημείο: τα παιδιά. Κι εδώ θα αναφερθώ στην κυρία Κατάκη που έχει μιλήσει για την παιδοκεντρική οικογένεια.  Απόσπασμα από το βιβλίο της «Οι τρεις ταυτότητες της ελληνικής οικογένειας»

Χάρις Κατάκη (1998) Ελληνικά γράμματα

«Στην αστική οικογένεια ένα μέλος, το παιδί, αποκτά ξαφνικά πρωταρχικό ρόλο. Πάνω σε αυτό βασίζεται ο γάμος και η δημιουργία της οικογένειας. Οι επιδιώξεις και οι φιλοδοξίες δύο ατόμων που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί εναποτίθενται σε ένα τρίτο. Στο παιδί. Αυτή η παιδοκεντρική αντίληψη του γάμου και της οικογένειας εξυπηρετεί τη βασική ανάγκη για σταθεροποίηση της οικογενειακής ενότητας που οι νέες συνθήκες ζωής απειλούσαν με διάλυση. Η παιδοκεντρικότητα εκφράζεται μέσα από την υπερβολική προσήλωση στην προσπάθεια για τη μόρφωση των παιδιών, την αγωνία και την πίεση για την επίδοση στο σχολείο. Οι γονείς ζουν μέσα από τα παιδιά τους. Μου έφερε καλούς βαθμούς, μας απογοήτευσε. Η αναγγελία των βαθμών των πανελληνίων αποτελεί εθνική επέτειο…τεράστιο μέρος του οικογενειακού εισοδήματος ξοδεύεται στην εκπαίδευση του παιδιού. Ο μύθος πληρώνεται. Τα παιδιά φεύγουν. Οι γονείς μένουν μόνοι στα 40-45…διαζύγια και χωρισμοί.»

Σε αυτό το σημείο λοιπόν, θα εκθέσω τη δική μου άποψη.

Θεωρώ «εγκληματική» την απόφαση να παντρεύεσαι επειδή οι φίλοι σου έχουν περάσει από αυτό το στάδιο, ή επειδή όλος ο κοινωνικός και συγγενικός κύκλος σε ρωτά «πότε θα φάμε κουφέτα;».  Διάβασα σε κείμενο του Ματθαίου Γιωσαφάτ που δημοσιεύτηκε στο Βήμα και λέει ότι «στο εξωτερικό υπάρχουν γκρουπ προγαμιαίας συμβουλευτικής. Ένα χρόνο πριν παντρευτεί το ζευγάρι κάνει μια επιμόρφωση». Επίσης στο ίδιο απόσπασμα ο κύριος Γιωσαφάτ αναφέρει «ποσοστό 20-30% των ανθρώπων που παντρεύονται από κοινωνική πίεση».  

Είναι σημαντικό να αφιερώνουμε χρόνο στον εαυτό μας, ώστε να ανακαλύπτουμε τι πραγματικά θέλουμε ΕΜΕΙΣ και όχι οι γύρω μας. Με τι νιώθουμε καλά εμείς, ακόμα κι αν αυτό δε συμβαδίζει με τις επιλογές των γύρω μας. Δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι να παντρευτούν. Δε θέλουν όλοι να είναι μονογαμικοί. Δε θέλουν όλοι παιδιά. Δε θέλουν όλοι έναν σύντροφο με πολλά λεφτά  και τίποτα άλλο. Γιατί πρέπει όλοι να θέλουν τα ίδια;

Φυσικά με τη γέννηση ενός παιδιού αλλάζουν και τα ωράρια αλλά και οι προτεραιότητες των ανθρώπων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι αποκλείονται όσοι δεν έχουν παιδιά. Σίγουρα κι εκείνοι πρέπει να κατανοήσυν ότι είναι πιθανό να βρεθούν σε σημεία που υπάρχουν δραστηριότητες ώστε να απασχοληθούν τα παιδιά ή ότι η ώρα της εξόδου θα είναι περιορισμένη. Αλλά για πιο λόγο οι μεν να νιώθουν άσχημα να βγουν με τους δε;

Ο γάμος από αγάπη και η συνειδητή απόκτηση παιδιών θα πρεπε να θεωρούνται αντισυμβατικά στις εποχές του «πρέπει να παντρευτείς για να κάνεις και κανά παιδί».

Φάνια Βιλλιώτη 

Τι θέλουν οι άνδρες;

Επηρεασμένη από το γνωστό βιβλίο «άντρες απ’ τον Άρη, γυναίκες απ’ την Αφροδίτη» αλλά και γενικότερα από τ' αναγνώσματά μου και τις συζητήσεις με κόσμο, αυτό που έχουν ανάγκη οι άνδρες είναι ο θαυμασμός, το νοιάξιμο και η φροντίδα! Το να νιώθουν χρήσιμοι και να τους θαυμάζεις είναι από τα σημαντικότερα πράγματα που μπορούν να αποθεώσουν έναν άντρα. Δε θα συμπεριλάβω το σεξ, διότι θεωρώ ότι αυτό εντάσσεται στην από κοινού επιθυμία των δύο φύλων.

Βέβαια για να θαυμάζεις έναν άνδρα πρέπει να το αισθάνεσαι! Και για να το αισθάνεσαι πρέπει να το έχεις επιλέξει συνειδητά.

Μην αρνείστε να ζητάτε βοήθεια από έναν άνδρα. Αφενός εκείνος πρόθυμα θα σας βοηθήσει, αφετέρου θα νιώσει χρήσιμος. Συνήθως οι γυναίκες περιμένουν τη βοήθεια χωρίς να τη ζητήσουν, απλά και μόνο επειδή εκείνες θα βοηθούσαν πριν καν τους ζητηθεί. Οι άνδρες όμως διαφέρουν. Και φυσικά κάπως έτσι οι γυναίκες λένε τη φράση «δεν τους χρειαζόμαστε, τα κάνουμε όλα μόνες μας» και αυτόματα υποτιμούν το ρόλο του άνδρα. Τον απογυμνώνουν. Τον αποδυναμώνουν.

Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο είναι η εκτίμηση! Θεωρούμε δεδομένα πολλά πράγματα που στην ουσία δε θα έπρεπε. Εκφράστε την εκτίμησή σας με μια όμορφη κουβέντα. Το πιθανότερο είναι να γίνει επανάληψη της πράξης στο μέλλον.

Εκφράστε του την εμπιστοσύνη που νιώθετε για εκείνον. Απαραίτητη προϋπόθεση να τον εμπιστεύεστε όντως!

Μια υγιής σχέση ξεκινάει από έναν υγιή εαυτό που γνωρίζει τι θέλει. Έτσι λοιπόν, όταν επιλέγω κάποιον γιατί τον θαυμάζω, τον εμπιστεύομαι και τον εκτιμώ είναι σχετικά απλό  να του εκφράζω αυτά που νιώθω και η σχέση μας αμοιβαία να είναι ισορροπημένη.

Συγκατοίκηση: ένας μικρός θάνατος ή ένας μικρός παράδεισος;

Με αφορμή  τις  πολύωρες συζητήσεις και σκέψεις που σχετίζονται με τη συγκατοίκηση μπήκα στη διαδικασία ανάλυσης όλων αυτών.

Τι σημαίνει για τους ανθρώπους η έννοια της συμβίωσης; Άλλοι θα πουν ότι βίωσαν έναν μικρό θάνατο που λίγο αργότερα τους χώρισε, ενώ άλλοι θα υποστηρίξουν ότι είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή. Φυσικά υπάρχουν και ενδιάμεσες απόψεις. Άνθρωποι που δυσκολεύτηκαν πολύ να μοιραστούν την καθημερινότητά τους, που άλλαξε εντελώς το προσωπικό τους πρόγραμμα, που προσπάθησαν πάρα πολύ και έκαναν πολλούς συμβιβασμούς, που ανέχτηκαν πολλά ή δυσκολεύτηκαν πολύ να φύγουν από την οικογενειακή θαλπωρή.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα αλλά και το νόημα της συγκατοίκησης; Το να αλλάζεις ξαφνικά την προσωπική σου ρουτίνα και να καλείσαι να συμβιβαστείς με ένα σωρό πράγματα ή να μοιράζεσαι στιγμές με τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει χωρίς όμως να αλλοιώνεις τις επιθυμίες και το καθημερινό σου πρόγραμμα;

Ας μην ξεχνάμε ότι η συγκατοίκηση είναι μια αλλαγή. Όπου αλλαγή σημειώστε ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσαρμοστεί σε νέες καταστάσεις. Έτσι, από εκεί που στο πατρικό μας σπίτι υπήρχαν όλα σχεδόν έτοιμα και απλόχερα, καλούμαστε να είμαστε εμείς κύριοι του σπιτιού μας. Να αναλάβουμε τα έξοδα, την προετοιμασία του φαγητού, τα καθημερινά ψώνια, να διαχειριστούμε τα τυχόν προβλήματα που θα προκύψουν αλλά και παράλληλα να μάθουμε να ζούμε με κάποιον που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε μεν κοινές διακοπές και βόλτες αλλά δεν είχαμε ζήσει ποτέ κάτι αντίστοιχο. Πολλοί συνηθίζουν να μιλούν για τις «παραξενιές» του άλλου αλλά συγχρόνως θα πουν ότι και οι ίδιοι «δεν είναι εύκολοι». Άρα πρέπει να γίνονται υποχωρήσεις. Και καταλήγουμε στο τέλος να μην ευχαριστιόμαστε απλά πράγματα γιατί είμαστε τόσο πολύ συμβιβασμένοι που μας πνίγει.

Να τονίσουμε έναν ακόμα παράγοντα που δυσκολεύει το θέμα μας. Η διαφορετικότητα των ανδρών και των γυναικών. Ένα συχνό πρόβλημα είναι το «δε με ακούς όταν σου μιλάω».  Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ: Όταν γυναίκες και άνδρες συζητούν, της Deborah Tanner Dr Ph.

«Οι γυναίκες νομίζουν ότι οι άνδρες δεν τις ακούνε όταν μιλάνε ακόμη κι αν στην πραγματικότητα εκείνοι τις παρακολουθούν. Αυτό συμβαίνει γιατί οι άνδρες έχουν αποκτήσει  από  συνήθεια διαφορετικούς τρόπους  με τους οποίους δείχνουν ότι ακούνε. Οι γυναίκες όμως έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό την τάση να κάνουν ερωτήσεις. Ενισχύουν τον ομιλητή με διάφορες εκφράσεις που δείχνουν ότι παρακολουθούν. Με τις ερωτήσεις τους ενθαρρύνουν για περισσότερη συζήτηση. Επίσης οι γυναίκες συχνά λένε «ναι» που σημαίνει «σε παρακολουθώ» ενώ οι άνδρες λένε «ναι» όταν συμφωνούν.

Για τον άνδρα λοιπόν που πιστεύει ότι ο ακροατής πρέπει να προσέχει σιωπηλά τον ομιλητή, μια γυναίκα που ακούει τον άλλο με μια ροή υποστηρικτικών εκφράσεων μπορεί να του φαίνεται υπερβολικά ομιλητική ακροάτρια. Αντίθετα για τη γυναίκα ο ακροατής πρέπει να δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον του για μια συζήτηση γι’ αυτό ο άνδρας που ακούει σιωπηλά θεωρείται ότι δεν ακούει καθόλου κι ότι μάλλον έχει εγκαταλείψει τη συζήτηση.»

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την πολυπλοκότητα που έχει η συμβίωση δύο ανθρώπων. Πολλοί είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν στην επιτυχή ή μη συγκατοίκηση. Προσωπικά πιστεύω ότι ο σημαντικότερος παράγοντας είναι ο εαυτός μας και η επικοινωνία μας με το σύντροφό μας.  

Φάνια Βιλλιώτη - Ψυχολόγος

Η βελτίωση στη σχέση

Κάτι που εντόπισα και μου άρεσε πολύ. Του Ιάκωβου Μαρτίδη, ψυχιάτρου

..Μόνο που για να συμβεί η βελτίωση απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις, όπως για παράδειγμα η θεμελιώδης προϋπόθεση να θέλει κάποιος να βελτιώσει την σχέση του. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που για συγκεκριμένους λόγους δεν θέλουν ή πιστεύουν ότι δεν μπορούν και γι' αυτό και δεν υπάρχει περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι να βελτιώσουν την σχέση τους. Με την προϋπόθεση λοιπόν ότι κάποιος θέλει, πρέπει : Πρώτον, να ξεκαθαρίσει ποιο ή ποια είναι τα προβλήματα. Δεύτερον, να εστιασθεί στο τι φταίει και όχι στο ποιος φταίει, καθώς την κλασική απάντηση την ξέρουμε : πάντα φταίει ο άλλος. Τρίτον, να προσπαθήσει να αλλάξει τον εαυτό του και όχι τον άλλον. Μόνον αν αλλάξουμε εμείς, υπάρχει περίπτωση να αλλάξει και ο άλλος. Αυτό εξαρτάται από την δεκτικότητα και την καλή προαίρεση του συντρόφου. Τέταρτον, να αναθεωρήσει δύσκαμπτες και δυσλειτουργικές πεποιθήσεις και πέμπτον να δεσμευθεί να δουλέψει με επιμονή, υπομονή, συστηματικά, με πίστη και ελπίδα πάνω στους στόχους. Οι στόχοι πρέπει να είναι συγκεκριμένοι, να έχουν νόημα για τον ενεργούντα και να υπάρχουν -και αν δεν υπάρχουν να δημιουργήσει- κίνητρα προς την κατεύθυνση της αλλαγής.

Πηγή:

http://www.familylife.gr/el/interviews/687-Συζητάμε-με-τον-Ιάκωβο-Μαρτίδη,-ψυχίατρο?start=1

Τι μας κάνει ευτυχισμένους τελικά;

Μερικές σκέψεις για την πολυπόθητη ευτυχία στο ζευγάρι..
Η ευτυχία είναι μια ευρύτερη έννοια ή μικρές δυνατές στιγμές; Ποιος είναι ο άνθρωπος που θα μας κάνει ευτυχισμένους; Είναι αυτός/ ή που αγαπάμε πολύ αλλά έχουμε μεγάλες διαφορές ή μήπως αυτός/ ή με τον οποίο/ α έχουμε κοινές αντιλήψεις για τη ζωή και κοινή νοοτροπία που έχουμε μεγαλώσει;

Το να δένεσαι συναισθηματικά και να αφοσιώνεσαι σε έναν άνθρωπο με τον οποίο οι διαφορές είναι αρκετές (στην αρχή βέβαια δεν εντοπίζονται εύκολα – είναι και αυτά τα γυαλιά του στραβισμού βλέπεις, που τα κάνουν όλα τόσο όμορφα!) είναι τόσο επίπονο. Ίσως χάσεις τον εαυτό σου μέσα στον ερωτισμό και την αγάπη, ίσως σε συνεπάρει η μαγεία του πάθους, ίσως καταλήξεις σε ένα άδοξο και γεμάτο πληγές μονοπάτι..

Το να συμπορεύεσαι με έναν άνθρωπο που τα κοινά σας βιώματα είναι κοντά, η νοοτροπία με την οποία μεγαλώσατε μοιάζει και οι αντιλήψεις για τη ζωή γενικότερα είναι παράλληλες, ίσως τελικά αποδειχτεί πιο εποικοδομητικό, τόσο για το άτομο όσο και για το ζευγάρι.

Ο διαχωρισμός ωστόσο ανάμεσα στο τι με κάνει πραγματικά ευτυχισμένο και τι νομίζω ότι με κάνει ευτυχισμένο δεν είναι ούτε απλός ούτε και εύκολος. Ας μην ξεχνάμε και τις έντονες και δυνατές συγκινήσεις που ακολουθούν συνέχεια το μυαλό μας, τη δύναμη της συνήθειας, αλλά και την απλή και ειλικρινή ΑΓΑΠΗ. Αυτή δεν αλλάζει. Είναι συναίσθημα και αν είναι αληθινό τότε μένει αστείρευτο.

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ, μόνο με ΑΓΑΠΗ

Έρχονται στιγμές που δεν πίστευες ότι θα έρθουν..
Ίσως τις είχες σκεφτεί σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας...
Έρχοναται φορές που νιώθεις ότι ο άνθρωπός ΣΟΥ, αυτός που ξέρεις καλά το άρωμά του, την ανάσα του, το άγγιγμά του μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο, ξένο και απρόσωπο. Και εκείνες τις στιγμές τα συναισθήματα τσαλακώνονται και τα δάκρυα κυλούν... Κι έπειτα, η υπομονή, το σθένος και η συνήθεια σου φωνάζουν ότι δε βλέπεις καλά! Μάχεσαι λοιπόν με νύχια και με δόντια να κρατήσεις ζωντανές όλες εκείνες τις στιγμές ευτυχίας... Και η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνεις καλά. Εκτός όμως από εκείνες τις πολλές φορές που νιώθεις δυστυχής και λυπημένος. Αλλά πάλι, βρίσκεις το θάρρος και τη δύναμη και την παθιασμένη επιθυμία να παλέψεις με τα θεριά που σε κατασπαράζουν. Και ξανά, τα καταφέρνεις με λίγες πληγές και γρατζουνιές -αυτή τη φορά- να βγεις στην επιφάνεια.
Έρεται όμως και η στιγμή που είσαι κατάκοπος γιατί παλεύεις μόνος -και είναι δύσκολη η άνιση μάχη- ΑΛΛΑ εκείνες οι όμορφες και δυνατές συγκινήσεις από το παρελθόν δε σ'αφήνουν, πέρνουν χρώμα και φωνή και σε μαγεύουν πάλι... Και σε μπερδεύουν...  [...]

Αγάπη, ανθρωπιά και αξίες...

"Αγάπη σημαίνει ο ένας να επιτρέπει στον άλλον να αναπτύσσεται κοντά του και να τον διευκολύνει σ’ αυτό"

Όταν αγαπάς, εκτιμάς και σέβεσαι τον εαυτό σου, τότε αγαπάς, εκτιμάς και σέβεσαι τους γύρω σου, κι αυτοί με τη σειρά τους εσένα.
Όταν υποστηρίζεις τις αξίες σου είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ξεχωρίζεις ακόμα κι αν αυτό δεν αναγνωρίζεται άμεσα.
Γιατί τόση υποκρισία; Γιατί τόσο ψέμα και επιλογές που βιώνουμε χωρίς να θέλουμε πια; Γιατί τόσος φόβος για το "ξεβόλεμα" από την ήσυχη μεν αλλά επίπονη δε ζωούλα μας;

Γιατί η σκέψη υστερεί; Γιατί η απραξία επικρατεί;

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην είμαστε ειλικρινείς με τις επιθυμίες μας αλλά και με τους άλλους...
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να υποκρινόμαστε....